Genesis 43

1 Maar de honger bleef zwaar in het land. 2 En het gebeurde, toen zij het koren dat zij uit Egypte meegebracht hadden, opgegeten hadden, dat hun vader tegen hen zei: Keer terug [en] koop voor ons wat voedsel. 3 Toen zei Juda tegen hem: Die man heeft ons nadrukkelijk verzekerd: U zult mij niet [meer] onder ogen komen tenzij uw broer bij u is. 4 Als u onze broer met ons meestuurt, zullen wij vertrekken en voedsel voor u kopen. 5 Maar als u hem niet meestuurt, zullen wij niet gaan, want die man heeft tegen ons gezegd: U zult mij niet [meer] onder ogen komen tenzij uw broer bij u is. 6 Toen zei Israël: Waarom hebben jullie mij kwaad gedaan door die man te vertellen dat jullie nog een broer hebben? 7 Daarop zeiden zij: Die man vroeg nadrukkelijk naar ons en onze familiekring: Leeft uw vader nog? Hebt u [nog] een broer? En daarom hebben wij [het] hem overeenkomstig die woorden verteld. Konden wij soms weten dat hij zou zeggen: Breng uw broer mee? 8 Toen zei Juda tegen Israël, zijn vader: Stuur de jongen met mij mee; dan zullen wij opstaan en [op weg] gaan, zodat wij in leven zullen blijven en niet zullen sterven: wij niet, u niet en onze kleine kinderen niet. 9 Ikzelf zal borg voor hem staan; van mij mag u hem opeisen – als ik hem niet bij u terugbreng en hem voor u plaats, dan sta ik voor altijd schuldig tegenover u. 10 Want als wij niet geaarzeld hadden, dan waren we zeker al twee keer terug geweest. 11 Toen zei Israël, hun vader, tegen hen: Als het zo [gesteld] is, doe dan dit. Neem van het beste van dit land in jullie zakken mee en geef dat die man als geschenk: wat balsem, wat honing, specerijen, mirre, pistachenoten en amandelen. 12 En neem een dubbel [bedrag] aan geld met jullie mee, [en] neem ook het geld dat boven in jullie zakken teruggekomen is weer met jullie mee terug; misschien was het een vergissing. 13 Neem ook jullie broer mee, sta op [en] ga terug naar die man. 14 God, de Almachtige, geve jullie barmhartigheid in de ogen van die man, zodat hij jullie andere broer en Benjamin met jullie [terug] laat gaan. En wat mij betreft, als ik van kinderen beroofd word, dan word ik maar van kinderen beroofd.

15 De mannen namen dat geschenk en een dubbel [bedrag] aan geld met zich mee, en Benjamin. Zij stonden op, trokken naar Egypte en stonden voor Jozef. 16 Toen Jozef Benjamin bij hen zag, zei hij tegen degene die over zijn huis [ging]: Breng deze mannen naar [mijn] huis, slacht vee en bereid [het], want deze mannen zullen vanmiddag met mij eten. 17 De man deed zoals Jozef gezegd had; en de man bracht deze mannen naar het huis van Jozef. 18 Toen werden de mannen bevreesd, omdat ze naar het huis van Jozef gebracht werden. Ze zeiden: Wij worden [hier] binnengebracht vanwege het geld dat de eerste keer in onze zakken teruggelegd is, zodat hij ons kan overrompelen, ons kan overvallen en ons tot slaven kan nemen, en [ook] onze ezels. 19 Daarom benaderden zij de man die over het huis van Jozef [ging], en zij spraken hem aan bij de deur van het huis. 20 Ze zeiden: Och, mijn heer, wij zijn de eerste keer alleen maar gekomen om voedsel te kopen. 21 En het gebeurde, toen wij in de herberg gekomen waren en onze zakken openden, zie, ieders geld zat boven in zijn zak, ons geld in zijn [volle] gewicht, en dat hebben we nu [weer] mee teruggebracht. 22 Wij hebben ook ander geld met ons meegebracht om voedsel te kopen. Wij weten niet wie ons geld in onze zakken gedaan heeft. 23 Hij zei: Vrede zij u, wees niet bevreesd. Uw God en de God van uw vader heeft u een schat in uw zakken gegeven; uw geld heeft mij bereikt. Toen [liet] hij Simeon naar buiten brengen, naar hen toe.

24 Daarna bracht de man deze mannen in het huis van Jozef; hij gaf water en zij wasten hun voeten. Hij gaf ook hun ezels voer. 25 Zij maakten het geschenk gereed tot Jozef 's middags zou komen, want zij hadden gehoord dat zij daar de maaltijd zouden gebruiken. 26 Toen Jozef thuisgekomen was, brachten zij het geschenk dat zij voor hem bij zich [hadden] het huis binnen en zij bogen zich voor hem ter aarde. 27 Hij vroeg hun naar [hun] welstand en zei: Gaat het goed met uw vader, de oude [man], over wie u gesproken hebt? Leeft hij nog? 28 En zij zeiden: Het gaat goed met uw dienaar, onze vader; hij leeft nog. Toen knielden zij en bogen zich neer. 29 Hij sloeg zijn ogen op en zag Benjamin, zijn broer, de zoon van zijn moeder, en zei: Is dit uw jongste broer, over wie u met mij gesproken hebt? Daarna zei hij: Mijn zoon, God zij u genadig. 30 Jozef haastte zich, want zijn medelijden werd opgewekt vanwege zijn broer. Hij wilde huilen, en [daarom] ging hij een kamer binnen en huilde daar. 31 Daarna waste hij zijn gezicht en kwam naar buiten. Hij bedwong zich en zei: Dien het voedsel op. 32 Zij dienden op: voor hem apart, voor hen apart en voor de Egyptenaren die met hem aten apart. De Egyptenaren mogen namelijk niet [samen] met de Hebreeën de maaltijd gebruiken, omdat dat voor de Egyptenaren een gruwel is. 33 Zij zaten vóór hem: de eerstgeborene overeenkomstig zijn eerstgeboorterecht en de jongste overeenkomstig zijn jeugd, zodat de mannen onder elkaar verbijsterd waren. 34 En hij [liet] hun van de gerechten brengen die vóór hem stonden, maar het gerecht van Benjamin was vijf keer groter dan dat van hen allen. Zij dronken en werden dronken met hem.